De Raad van State heeft bepaald dat gemeenten boetes kunnen opleggen aan degenen die fietsen of motorfietsen aan palen, balustrades, hekken of bankjes vastbinden. Een vonnis dat voortkomt uit een beroep ingediend door de FIAB van Cagliari tegen de gemeentelijke verordening die verbiedt voertuigen vast te zetten op infrastructuur die niet bedoeld is om te parkeren. Boetes variëren van 75 tot 800 euro, afhankelijk van de gebieden en de historische of artistieke waarde van het gebied. Het principe waarop de beslissing is gebaseerd is dat van stedelijk decorum, opgevat als de bescherming van de waardigheid en harmonie van de openbare ruimte.
Stedelijk decorum wint het van gezond verstand
Het vonnis, formeel onberispelijk, leidde echter tot talloze controverses. Degenen die zich per fiets verplaatsen, melden een paradox: duurzame mobiliteit wordt gepromoot, maar degenen die deze praktijk beoefenen worden gestraft. In Italiaanse steden zijn de rekken vaak ontoereikend, slecht gepositioneerd of in slechte staat. De fietser die zijn fiets aan een paal vastmaakt, handelt dus niet uit minachting voor de regels, maar om zichzelf te beschermen tegen de nu welig tierende diefstal. Maar met deze beslissing wordt het alternatief bijna surrealistisch: je riskeert een boete, of je riskeert je fiets kwijt te raken.
Een sanctie die verdeeldheid zaait en discussie veroorzaakt
De verwachte boetes – tot 800 euro – worden door velen gezien als niet in verhouding tot de ernst van de overtreding. De Raad van State verwierp de bezwaren van de FIAB, volgens welke de regel het gelijkheidsbeginsel zou hebben geschonden en verboden zou hebben ingevoerd die niet in de Wegcode waren voorzien. Maar de twijfel blijft bestaan dat dit weer een verkapte belasting is. Voor gemeenten vormen sancties in feite een belangrijke bron van inkomsten, vooral in tijden van precaire begrotingen.
Duurzame steden of fietsvallen?
Hoewel de fiets in alle opzichten door de Code als voertuig wordt erkend, beschikt hij niet over een infrastructuur die vergelijkbaar is met die voor auto’s. Fietsers respecteren dezelfde regels, maar hebben niet dezelfde parkeerrechten. Deze ongelijkheid maakt het stadsleven van degenen die fietsen tot een hindernisbaan: tussen strenge regels, slecht parkeren en exorbitante boetes ontmoedigt het risico degenen die proberen steden leefbaarder en duurzamer te maken. Het vonnis lijkt daarom eerder een teken van wantrouwen tegenover zachte mobiliteit, dan een aansporing tot stedelijke orde, en een rem op degenen die werkelijk van richting proberen te veranderen.
Mogelijk bent u ook geïnteresseerd in:
