Nikos Papadogiannis ziet Panathinaikos de gloriedagen van het verleden heroveren en vraagt zich af of er een plafond zit aan de droom van zijn fans.
Gisteren sloot je in OAKA je ogen en rook je de lente: bloeiende klavers, warmte in de lucht en… play-offs, loopgravenoorlog en de Berlijnse lucht aan de horizon. Je sloot ze wat meer af en dacht dat je in 2012, 2009 of 2005 zat, zelfs met Zeljko Obradovic op de verkeerde bank.
Met acht overwinningen van hun laatste negen bezoeken aan Europese stadions stond Panathinaikos nu alleen en onbetwist op de 4e plaats en zong “zevende”. Te beginnen met die basket van Marius Grikonis in Monte Carlo, of, zo je wilt, de dubbel op Faleiro in de eerste Basket League-derby (die hoop en vertrouwen gaf in de herfstwolken). Over het geheel genomen herwon de Panathinaikos-organisatie het recht op vertrouwen.
Als er dit jaar nog een team in de EuroLeague is, zou ik willen dat iemand mij daar op zou wijzen, want nu draag ik een bril van de afgelopen tien jaar. Bij het horen van de preek van Ergin Ataman lachen degenen die hun plek in Berlijn vooraf hadden gereserveerd, minachtend.
Ja, ik weet het, het is nog vroeg. In januari worden er geen trofeeën of huisgunsten gedeeld. Wat Panathinaikos de afgelopen 40 tot 45 dagen heeft bereikt, bereikt echter onrealistische grenzen. Het bestaat uit afwezigheden (Wildosa, Balcerowski, zelfstandige naamwoorden en Papapetrou), spaties, discontinuïteiten, vraagtekens.
Hij zou nog verder kunnen gaan, want zijn volgende uitwedstrijden zijn in het neutrale Belgrado en Kaunas voor een ontmoeting met Maccabi. Bij OAKA wordt Armani tussendoor verwacht, maar de prioriteit voor iedereen in het ‘groene’ en ‘rode’ kamp is de derby van maandag.. Ik schreef er gisteren over, en deze wedstrijd zal het psychologische evenwicht gedurende enkele weken vormgeven. Aan beide oevers van de rivier.
Panathinaikos won toen ze midden in de winter een verdediging op play-offniveau speelden. Zonder haar zou hij zijn verslagen door de 5v5 Partisan-meter. Hij trapte vanavond op het gas toen hij het ritme van de wedstrijd kon openen met steals, verrassingen en snelle executies tegen een ongeorganiseerde verdediging.
De vrijgelaten Marius Grikonis leidde vroeg met 6 individuele punten op rij in de open baan (28-29), maar de vorm van het spel veranderde. Met weinig defensieve overwinningen van buitenaf in het laatste deel van de race. Eigenlijk was er bij oplichting al eerder een probleem.
De Kendrick Nun Hij volgt de galop van Dozier en houdt hem tegen in de stratosfeer. Een hoofdrolspeler in dit hele parcours Jerian Grant De achterlijn vond Dynamite die Kampochlos tikte en duwde hem naar voren. De Kostas Slokas Hij kwam zo hoog als hij kon en concentreerde Smilogic.
Extra vonk werd geleverd door zijn een-tweetje Mathias is de huurder Aan het einde van de derde periode (58-58, laatste gelijkspel), wanneer Ergin Ataman herinnert zich de schokkende thriller van Belgrado En voegde een tintje toe dat niemand had verwacht.
Met nog vijf minuten te gaan, met een achterstand van 71-64, zette Turk Nan op de bank voordat de Amerikaan weer zijn kalmte verloor, waardoor zijn team werd gedwongen geen hero-ball te spelen, maar basketbal. Hij had meer overtredingen (18) dan assists (17), terwijl hij in de vierde periode slechts één driepunter sloeg. In dezelfde periode hield hij Partizan echter op 4/13, won 11 schoten en zette alles neer, domineerde de fairways en dreef de Serviërs tot 6 fouten van wanhoop en wanhoop.
Panathinaikos bereikte met 7-8 spelers de finish met een zeer hoge en longvolle zelfconcentratie-index tegen een vermoeide tegenstander. Nu is hij niet bang voor de Partizaan of voor enige mogelijke band met iets of iemand. Niemand gaf hem iets, en drie van zijn weinige verliezen kwamen in verlengingen. Je ogen waren half gesloten, en ik herhaal, je neusgaten waren gevuld met de geur van champagne, twaalf jaar sinds de laatste 'groene' finale vier.
