Een recente studie onthult het brutale geweld dat een gemeenschap tijdens de bronstijd trof: niet alleen het systematisch doden van slachtoffers, maar ook daden van kannibalisme

Fotovoltaïsche special voor thuis: hoe u kunt besparen met zonne-energie

Meer informatie
In samenwerking met

In het hart van Mendip-heuvelskwam een ​​groep speleologen in de jaren zeventig een macabere vondst tegen: een rommelige stapel menselijke en dierlijke botten verborgen in een put van 15 meter diep. Destijds bleef de ontdekking vrijwel onopgemerkt en beperkt tot een eenvoudig rapport van archeologische eigenaardigheden. Tegenwoordig heeft een diepgaande analyse een verontrustende waarheid aan het licht gebracht: een brutaal bloedbad dat meer dan 4000 jaar teruggaat, mogelijk de grootste bekende gewelddaad in Groot-Brittannië uit de Bronstijd.

Geleerden hebben onmiskenbare tekenen van systematische en zelfs moordpartijen ontdekt bewijs van kannibalismewaarin een verhaal wordt onthuld over onverwachte wreedheid dat onze perceptie van de Britse prehistorie radicaal verandert.

De visie van een stille en vredige bronstijd is definitief weerlegd door het onderzoek onder leiding van Rik Schultingarcheoloog aan de Universiteit van Oxford. De analyses van de overblijfselen gevonden op de site van Charterhuis Warren extreem geweld vertonen: gebroken schedels, afgehakte ledematen en botten met vleesschraapsporen. Sommige fracturen zijn verenigbaar met het opzettelijk breken om het merg eruit te halen, en suggereren sporen van menselijke tanden praktijken van kannibalisme.

De bevinding impliceert tenminste 37 individueninclusief mannen, vrouwen en kinderen, uitgaande van de vernietiging van een hele gemeenschap bestaande uit 50 tot 100 mensen. Charterhouse Warren wordt zo een van de meest dramatische en tastbare bewijzen van menselijk geweld in het verre verleden. Schulting benadrukt hoe deze site waarschuwt voor de wreedheid die de mens kan aanrichten:

Als dezelfde graveringen op de botten van dieren gevonden zouden zijn, zou niemand er aan twijfelen dat het om een ​​slachting ging. Het herinnert ons eraan dat het vermogen tot gruweldaden zelfs bij onze prehistorische voorouders bestond.

De oorzaken van het bloedbad: wraak of collectieve angst?

De verzamelde aanwijzingen duiden op een aanval gecoördineerd en plotseling. De slachtoffers vertonen geen tekenen van verdediging of gewapende botsingen, alsof ze verrast zijn en systematisch zijn afgeslacht. Maar wat had zo’n mate van wreedheid teweeg kunnen brengen?

Volgens deskundigen is het onwaarschijnlijk dat het om een ​​simpel geschil over de middelen ging. Het motief zou eerder kunnen zijn vendettasociale wrok of collectieve angst, versterkt door de afwezigheid van centrale gerechtigheid. “In een samenleving zonder wetten of magistraten rustte de last van de wraak op de gemeenschap”, legde Schulting uit. In deze context kunnen conflicten uit de hand lopen, wat kan leiden tot disproportioneel en geritualiseerd geweld.

Een verontrustend element maakt het verhaal nog ingewikkelder: sporen van pest-DNA werden gevonden bij twee van de slachtoffers. Dit kan een trigger zijn geweest angst voor besmetting en ontketende irrationele reacties van paniek en geweld.

Een horror die doorklinkt in de geschiedenis

Het bloedbad in Charterhouse Warren staat niet op zichzelf. In Europa hebben andere prehistorische vindplaatsen bewijzen onthuld van massaslachtingen en bijzonder gruwelijke post-mortempraktijken. Een paar kilometer verderop, in het beroemde Goughs grotmenselijke botten getransformeerd in kopjes die 15.000 jaar oud zijn, vertellen een ander verhaal van duistere rituelen. In tegenstelling tot Charterhouse vertonen de botten uit Gough’s Cave echter geen tekenen van geweld.

De echo’s van het geweld van Charterhouse Warren zullen waarschijnlijk al generaties lang weerklank vinden cycli van wraak en het aanwakkeren van voorouderlijke angsten. Deze bevinding dwingt onze moderne perceptie om een ​​bittere waarheid onder ogen te zien: de menselijk vermogen tot geweld het is zo oud als de mens zelf.

Gebeurtenissen als deze zijn het eindresultaat van een sociale dynamiek die we niet langer kunnen waarnemen, maar die een tastbare en onuitwisbare indruk achterlaten.

De ontdekking van het Charterhouse Warren Massacre vertegenwoordigt een van de donkerste en meest fascinerende hoofdstukken uit de prehistorie. Het onthult niet alleen een minder vredig verleden dan we ons hadden voorgesteld, het dwingt ons ook om erover na te denken menselijke natuur en over onze lange geschiedenis van geweld. Zoals Schulting stelt:

Het verleden is geen idyllische plek. Het is een dimensie die op een ruwe en soms meedogenloze manier dezelfde dynamiek weerspiegelt die we in de recente geschiedenis waarnemen.