Leo XIV, wat echt achter het virale beeld van de “paus te paard” zit

Het beeld van Paus Leone XIVtot de eeuw Robert Francis Prevostrijden Paard langs de paden van Peru Hij trof de publieke opinie diep. Het schot, dat viral werd op sociale media, vertelt de essentie van een paus die opvalt Eenvoud, nabijheid en zendingsgeest.

Tijdens zijn jaren van Bisschop van Chiclayoin het noorden van Peru, gebruikte Prevost het paard om de meest geïsoleerde gemeenschappen te bereiken. Het paard was daarom veel meer dan een vervoermiddel. Tijdperk een nabijheidsinstrument waardoor Prevost geïsoleerde gemeenschappen kon bereiken, vaak op een andere manier ontoegankelijk.

In die landen, gekenmerkt door ongelijkheden en logistieke moeilijkheden, vertegenwoordigde het paard een praktische en efficiënte manier om de verschillende parochies te bezoeken ontmoet de gelovigen in contexten die vaak moeilijk te bereiken zijn op andere manieren. Dit gevoel van nabijheid Aan de gemeenschap, die zijn pausdom kenmerkt, vindt wortels in deze jaren als een zendeling, waar de aandacht voor de armen en gemarginaliseerde altijd centraal staat in zijn missie.

Een dier historisch uitgebuit

Dit beeld van de “paus te paard” is precies viral geworden omdat Krachtig symbool van een pastorale benadering zonder formalismen, in duidelijk contrast met de pompeuze die vaak gepaard gaat met de hoge religieuze posities. Maar het is ook een afbeelding die vragen en reflecties oproept.

In een tijd waarin de aandacht groeit voor de dierenwelzijnkunnen we het paard alleen lezen als een embleem van vrijheid en nederigheid? Of we moeten ons ook afvragen over het feit dat het een dier is Historisch uitgebuit. Ondanks dat het een bewust wezen is, begiftigd met sociale intelligentie en gevoeligheid, werd het gebruikt als Middelen van transport, oorlogsinstrument, statussymbool.

Ja, het is leuk om aan een kerk te denken die “naast de armen loopt”, maar het serveert meer dan een virale icoon om het te maken. Het paard kan in deze zin een Dubbel symbool: Van de missie leefden met moed, maar ook van een verhaal dat het risico loopt in retoriek te glijden.

Het is waar dat als je opgroeit onder de mensen, de mensen het voelen, zoals het is geweest met paus Franciscus. Tegenwoordig voelen de mensen echter ook de behoefte transparantie, zelfkritiek en consistentieniet alleen prachtige afbeeldingen. We hebben een kerk nodig die zich niet beperkt tot het oproepen van iconische gebaren, maar die hen transformeert in concreet beleid: respect voor het milieu, dierenbescherming, echte interne hervorming. De paus te paard is natuurlijk een krachtig beeld. Maar het zal alleen goed worden gepakt als folklore als moedige keuzes niet zullen volgen.