In 2008 Joe Johnsoneen fervent Amerikaanse reiziger, lanceerde een fles wijn van een strand in de buurt van Rio de Janeiro, Brazilië, met een bericht erin. Zestien jaar later was dit dezelfde fles gevonden door een local op het strand van Peterboroughin Australië en daarbuiten 13.000 kilometer weg.
De fles, bedekt met schelpen, trok de aandacht van de man, die nooit had kunnen vermoeden dat hij met zo’n fascinerend verhaal te maken zou krijgen. Binnenin vertelde een bericht in het Engels over de bedoelingen van Johnson: oceaanstromingen testen en creëer een verbinding met degene die de fles heeft gevonden. Het bericht luidde:
Gefeliciteerd! Je nieuwsgierigheid heeft je beloond. Bedankt dat je deze fles hebt teruggevonden en dat je de tijd hebt genomen om uit te zoeken wat erin zat. Ik heb dit soort flessen op verschillende locaties in de oceanen vrijgegeven, in de hoop dat mensen zoals jij ze zouden vinden en naar mij terug zouden sturen in de Verenigde Staten. Ik gooide deze fles op 30 november 2008 in de Atlantische Oceaan, ongeveer 130 kilometer ten oosten van Salvador, Brazilië. Ik zou het leuk vinden als u mij antwoordt, zodat ik weet hoe ver en hoe lang deze fles heeft gereisd. Om uw deelname interessanter te maken, Ik stuur je $ 20 (twintig dollar) na ontvangst van dit bericht. Vermeld zeker uw naam en adres. Nogmaals bedankt voor uw deelname aan mijn experiment. Ik hoop informatie te ontvangen over hoe u dit bericht heeft gevonden.
Joe Johnson, later geïnterviewd door ABC Radio Melbournezei hij:
Mijn vrouw en ik hebben veel cruises gemaakt. Ik kan me deze specifieke fles niet herinneren, maar het is verbazingwekkend om te weten dat deze in Australië terecht is gekomen.
Maar wie denkt er aan de gezondheid van de oceanen?
De ontdekking heeft grote belangstelling gewekt bij zowel lokale bewoners als online, waarbij veel toeschouwers enthousiast waren over de mogelijkheid dat Johnson kan de gemaakte belofte nakomen in het bericht en stuur de 20 dollar. Kortom, een eenvoudig gebaar, zoals het gooien van een fles in de oceaan, kan uitmonden in een avontuur dat continenten doorkruist, waarbij mensen van over de hele wereld betrokken zijn.
We kunnen echter niet blind blijven voor het feit dat Johnson hij gooide nog meer flessen tijdens zijn reizen. Zijn experiment om te observeren hoe oceaanstromingen een object door tijd en ruimte kunnen transporteren, is nieuwsgierig schadelijk voor het milieu.
Het afval dat in zee belandt, of erger nog wordt weggegooid, vertegenwoordigt een concrete bedreiging voor ecosystemen. Materialen zoals glas, plastic en metaal worden, als ze in het milieu terechtkomen, niet gemakkelijk afgebroken en kunnen decennia of zelfs eeuwen blijven bestaan, zoals we in dit geval zagen bij de ontdekking die zestien jaar later plaatsvond.
Dit soort glazen flessen lijken misschien onschuldig, maar ze dragen bij aan de miljoenen tonnen afval die elk jaar in de oceanen belanden. Deze vervuiling schaadt niet alleen de zeedieren – verstikt of gevangen door puin – maar bedreigt ook de menselijke gezondheid vervuiling van de voedselketen. De zee is een gedeeld erfgoed dat niet mag worden uitgebuit om onze honger naar nieuwsgierigheid te stillen, omdat zij de toekomst van onze planeet in zich draagt.
