Door Mark Kampioen
De gesprekken over een staakt-het-vuren in Gaza zijn nog niet afgerond, maar Israël is een offensief op Rafah begonnen. Hoewel iedereen partij zal kiezen bij het toewijzen van de verantwoordelijkheid voor deze menselijke catastrofe, benadrukken de gesprekken een gebrek aan vertrouwen onder alle betrokkenen.
Gebrek aan geloof
Bij gebrek aan vertrouwen in Israël drong premier Benjamin Netanyahu er in de dagen voorafgaand aan de laatste ronde van vredesbesprekingen krachtig op aan dat de Israëlische strijdkrachten op een gegeven moment naar Rafah zouden verhuizen, ongeacht wat er in Caïro gebeurt. . Dit is een duidelijke poging om pogingen om de kloof met Hamas te overbruggen te veroordelen.
Er was ook wantrouwen jegens Hamas, aangezien Ismail Haniyeh, hoofd van de Palestijnse beweging, liet doorschemeren dat het document dat hij ratificeerde een document was dat Israël al had aanvaard. Het is niet waar. Hamas heeft maandag ingestemd met een tegenbod. Ik betwijfel voor een seconde of Haniyeh geloofde dat Israël het zou accepteren, dus voor hem is dit de reden voor het mislukken van de gesprekken.
voorstel
Al Jazeera – onlangs verboden in Israël – publiceert de tekst van het voorstel, waar Haniyeh zelf mee instemde. De oorsprong ervan is niet geverifieerd, maar twee feiten blijven waar en laten volgens mij zien waarom deze oorlog zo dodelijk en zo moeilijk te beëindigen is.
In de eerste plaats is het voorstel een duidelijke poging om de kloof tussen twee fundamenteel onverenigbare standpunten te overbruggen. Israël wil zijn gijzelaars teruggeven zonder de oorlog te beëindigen, waardoor Hamas in Gaza zou achterblijven. Ondertussen zal Hamas alleen gijzelaars uitwisselen voor een permanente Israëlische terugtrekking. Beide eisen kunnen niet tegelijkertijd worden vervuld.
De deal, naar verluidt bemiddeld door functionarissen uit Egypte, Qatar en de Verenigde Staten, kent een driefasenplan, waarbij de eerste fase van 42 dagen gedetailleerde procedures omvat voor de terugtrekking van Israël en de gedeeltelijke vrijlating van gijzelaars. De resterende twee fasen zullen volgens het Al Jazeera-document leiden tot een “duurzame vrede” waarin alle gijzelaars zullen worden ingewisseld voor gevangenen en de Israëlische terugtrekking, gevolgd door wederopbouw en compensatie. De overeenkomst zal worden gegarandeerd door Egypte, Qatar, de Verenigde Staten en de Verenigde Naties.
nieuwsgierigheid
Ik heb herhaaldelijk betoogd dat het in het langetermijnbelang van Israël, en in het kortetermijnbelang van de gijzelaars, is om minder van zijn oorlogsdoelen te accepteren in ruil voor hun terugkeer. Israël kan samen met de internationale gemeenschap de last van de wederopbouw van Gaza dragen en na verloop van tijd een veel breder militair, economisch en diplomatiek instrumentarium gebruiken om Hamas te verpletteren. De sleutel is het stoppen van het bloedvergieten, en daarmee de erosie van Israëls waargenomen internationale legitimiteit en de opkomst van het mondiale antisemitisme dat dit teweegbrengt.
De toekomst van Hamas
Israël gelooft dit argument duidelijk niet. Het besluit van de Oorlogsraad om het meest recente staakt-het-vuren van Hamas af te wijzen was unaniem, en de plannen van de Israëlische strijdkrachten voor Rafah werden geen moment vergeten. Maar let op wat er ontbreekt in de deal: elke verwijzing naar Hamas en zijn toekomst.
Ik heb kritiek geuit op het onvermogen van Israël om een bijzonder politieke strategie in de oorlog te ontwikkelen en op zijn hoge tolerantie voor burgerslachtoffers. De Rafah-operatie omvatte onder meer het sluiten van het belangrijkste toegangspunt voor hulp en het aanvallen van de stad, de thuisbasis van meer dan 1 miljoen vluchtelingen uit andere delen van de Strip. Toch is de bezorgdheid van Israël over het verblijf van Hamas in Gaza gerechtvaardigd nu de IDF zich terugtrekt.
Het is de moeite waard om aandachtig te luisteren naar wat Hamas te zeggen heeft, en maandag maakte het hoofd van de internationale betrekkingen van de groep, Osama Hamdan, drie punten duidelijk op de website van de Palestijnse alternatieve revolutionaire beweging, Mazar-e-Tamil.
Ten eerste beschouwt Hamas de terroristische aanslag van 7 oktober en de oorlog die deze veroorzaakte als een grote overwinning. Zijn toon was eerder feestelijk dan treurig voor de ruim 34.000 Palestijnen die volgens de Gaza Health Authority stierven als direct gevolg van de aanval. Volgens Hamas stopte deze stap het proces van mondiale acceptatie van Israël als een legitieme natiestaat en veranderde de Palestijnse zaak in een mondiale kwestie. Hij prees herhaaldelijk ‘helden’ op westerse campussen als bewijs van een geopolitieke verschuiving ten gunste van Hamas.
Een tweede punt dat Hamdan herhaaldelijk naar voren bracht, was dat het de missie van Hamas was om Israël te elimineren, en niet om vrede te sluiten. Ten slotte ziet de organisatie een staakt-het-vuren niet als een obstakel voor het bereiken van dit doel; zij merkt op dat de wederopbouw van Gaza ook gewone Palestijnen in staat zal stellen zich bij de strijd aan te sluiten.
“We zijn nu op weg naar een staakt-het-vuren, maar dit betekent niet dat het conflict zal stoppen”, zei Hamdan. “We moeten ons verzet tegen de bezetting voortzetten, maar ik denk dat het conflict groter en breder zal worden.”
interval
Met andere woorden: er gaapt een enorme kloof tussen Hamas en de Israëlische regering. Geen van beiden was serieus over het onderhandelen over een staakt-het-vuren, omdat geen van beiden bereid was zijn oorlogsdoelstellingen op te geven. Dit is de moorddadige logica van de extremisten die vandaag de dag de leiding aan beide kanten domineren en uit zijn op Joodse of Palestijnse controle.
De democratie moet snel afrekenen met de extremisten in de Israëlische regering – Netanyahu en het kabinet zijn zeer impopulair. Maar de Palestijnen kunnen ook niet vooruit zonder nieuw leiderschap, en we kunnen hier niet op de democratie vertrouwen (er zijn sinds 2006 geen verkiezingen meer geweest in Gaza).
Uitzetting van Hamas-leiders
Het juiste soort staakt-het-vuren zou het deporteren van de Hamas-leiders die verantwoordelijk zijn voor de wreedheden van 7 oktober, de permanente verdrijving van Israël uit Gaza, en de aanvaarding van een bredere politieke oplossing omvatten. Als Yahya Shinwar en andere Hamas-commandanten echt om het Palestijnse leven gaven, zouden ze ja zeggen.
Montage – Uitvoering: S. Ketijian
