Tegenwoordig zijn twee cruciale datums gemarkeerd in de geschiedenis van de Europese milieubescherming. De Raad van Europa heeft in feite twee wettelijke-politieke hulpmiddelen aangenomen die beloven de benadering van de lidstaten radicaal te transformeren naar de bescherming van het milieu: de Verdrag inzake milieubescherming door het strafrecht en de Lange termijnstrategie in milieuzaken.
Twee verschillende maar strikt onderling verbonden teksten die worden geconfronteerd met complementaire hoeken, de klimatologische urgentie en de wereldwijde ecologische crisis: enerzijds de versterking van het strafrecht van het milieu, anderzijds een geïntegreerde politieke visie die het milieu, de mensenrechten en de democratie bindt.
Het nieuwe verdrag om milieucriminaliteit te straffen
Het milieubeschermingsconventie door het strafrecht is het eerste wettelijk bindende internationale hulpmiddel waarmee de ondertekeningsstaten kunnen definiëren en nastreven crimineel ernstige misdaden tegen het milieu. Het is een concrete reactie op een zorgwekkende realiteit: in veel landen blijven ecologische rampen en milieuovertredingen ongestraft, of alleen aangepakt met administratieve sancties.
De conventie stelt een gedetailleerd beeld vast, inclusief misdaden, zoals:
Hoewel het niet direct de term vermeldt “ecocid“Onder de getypeerde misdaden hervat de overeenkomst zijn kenmerken in de preambule en in het geval van opzettelijke milieu -ramp. Ecchide – gedefinieerd als de massieve, opzettelijke en blijvende vernietiging van ecosystemen – maakt daarom een concrete stap naar de erkenning in het internationale strafrecht.
Het verdrag zal na de ratificatie in werking worden getrokken na de ratificatie met ten minste tien staten, waarvan acht leden van de Raad van Europa. Het is daarom essentieel dat staten niet beperkt zijn tot de handtekening, maar overgaan tot parlementaire ratificatie, een noodzakelijke voorwaarde om de tekst legaal te binden. Het document is aangenomen unaniem Na twee jaar gezamenlijk werk tussen de 46 lidstaten, de Europese Unie, de Verenigde Naties, Interpol en de organisaties van het maatschappelijk middenveld.
Deze overeenkomst vertegenwoordigt een keerpunt in de bescherming van de omgeving. Hij wordt tegenwoordig geconfronteerd met de dringende ecologische bedreigingen en gebruikt de kracht van het strafrecht om de planeet te verdedigen, zei de algemeen secretaris van de Raad van Europa, Alain Berset.
Een milieustrategie die mensenrechten en democratie integreert
Tegelijkertijd heeft de Raad van Europa een langdurige milieustrategie goedgekeurd, die de reikwijdte van de overeenkomst met een systemische politieke visie uitbreidt. Het doel is duidelijk: om milieubescherming te integreren in de fundamentele pijlers van de instelling – mensenrechten, democratie en rechtenstaat – en ervoor te zorgen dat het milieubeleid niet langer is losgekoppeld van sociale en civiele mensen.
Vijf zijn de strategische doelstellingen Voornaamst:
- Mensenrechten integreren in het milieubeleid (en vice versa)
- het democratisch bestuur op het gebied van het milieuversterking versterken
- Bescherm milieuactivisten en klokkenluiders die ecologische misdaden aan de kaak stellen
- Voorkom en straf milieucriminaliteit, ter ondersteuning van de toepassing van de nieuwe overeenkomst
- Bescherm ecosystemen, dieren in het wild, habitats en landschappen, ook door de meest effectieve implementatie van de bestaande conventies, zoals die van Bern en dat op het landschap
Deze strategie vertegenwoordigt een paradigmaverandering: niet alleen het milieu zo goed om te beschermen, maar ook als Fundamentele menselijke wet. Het is een positie die de die al door de Verenigde Naties in 2022 door de Verenigde Naties is uitgedrukt, wanneer de Algemene Vergadering, met historische resolutie, het recht op een gezonde omgeving als een universeel mensenrecht erkende.
Met deze twee acties zal het het juiste moment zijn dat de Raad van Europa dat regelgevende vacuüm vult dat te vaak milieu -rampen heeft losgelaten, waardoor een onverantwoordelijke exploitatie van natuurlijke hulpbronnen legitimeert. Daar Verbinding tussen strafrecht en milieubescherming Het is niet langer theoretisch: het vertaalt zich in bindende regels, monitoringtools en vooral politieke verantwoordelijkheid.
De weg is nog lang en de sterkte van deze tools hangt af van de politieke wil van de lidstaten om ze te ratificeren en te implementeren. Maar het signaal is duidelijk: het vernietigen van het milieu is niet alleen een moreel of politiek falen, maar een misdrijf die moet worden nagestreefd.
