Na 3350 jaar na zijn dood keert Amenhotep III terug naar het ‘leven’ dankzij een wetenschappelijke reconstructie die zijn grootsheid traceert: de farao, symbool van een tijdperk van vrede en welvaart, onthult zijn gezicht aan de moderne wereld

Bekend om zijn prachtige bijnaam “de prachtige”was deze farao de hoofdpersoon van de meest glorieuze en schitterende periode van het oude Egypte: kenmerkend voor een tijdperk van vrede, welvaart en architectonische grootsheid. Nu, meer dan 3.350 jaar na zijn dood, is het gezicht van Amenhotep III weer gaan schitteren dankzij een nieuwe reconstructie die is gemaakt op basis van zijn mummie.

Amenhotep III regeerde bijna veertig jaar tijdens de 18e dynastie van het Nieuwe Rijk en besteeg als kind de troon, waardoor hij een van de meest gevierde mannen van de Egyptische beschaving werd. Zijn regering, daterend tussen 1388 en 1351 v.Chr., viel op door zijn indrukwekkende architectonische ontwikkeling. Onder zijn werken vallen het belangrijkste tempelcomplex van Luxor, de monumenten van Karnak En Memphisen zijn grandioze herdenkingstempel in Kom el-Hettan, bewaakt door de majestueuze Kolossen van Memnon.

Ondanks het prestige overleefde het gemummificeerde lichaam van de farao de eeuwen echter niet ongeschonden: beschadigd door plunderingen en vochtigheid, stelt de staat van instandhouding ons niet in staat gemakkelijk informatie te verkrijgen over hoe het er in het leven uitzag. De geleerden, die de grotendeels skeletachtige schedel analyseerden, benadrukten dat “het niet mogelijk is om de gelaatstrekken rechtstreeks af te leiden, zoals gebeurt bij de best bewaarde mummies”.

Het mysterie van atypische conservering

De uitzonderlijke staat van achteruitgang van het lichaam is ook te wijten aan het specifieke mummificatieproces waaraan Amenhotep III werd onderworpen. In tegenstelling tot de praktijk van die tijd werd de farao ondergedompeld in een bad met vloeibare natron, gevuld en afgesloten met hars om te worden getransformeerd in een soort “mummie standbeeld”. Deze ongebruikelijke en weinig geoefende aanpak heeft de gezichtsreconstructie tot een nog complexere onderneming gemaakt.

De wetenschappers namen dus hun toevlucht tot de aantekeningen van de Australische anatoom Grafton E.Smithdie de mummie in 1905 bestudeerde. Bij het vergelijken van de gegevens van Smith met foto’s werd een fout ontdekt in de meting van de schedel: aanvankelijk geschat op 194 millimeter, in werkelijkheid was het slechts 174 millimeter. Deze en andere details – zoals de afstand tussen de ogen, de grootte van de oogkassen en de breedte van de neus – werden gebruikt om een ​​nauwkeurig model van de schedel te maken.

De reconstructie van het gezicht van Amenhotep III werd voltooid door tomografische scans van moderne individuen over het schedelmodel heen te leggen, om de zachte weefsels te definiëren. Het resultaat werd in twee versies gepubliceerd: een neutraal beeld, zonder haar, in grijstinten en met gesloten ogen, en een meer artistieke afbeelding, met open ogen, haar, realistische kleuren en koninklijke kleding uit die tijd. Deze tweede interpretatie, levendiger en gedetailleerder, lijkt het beste de essentie weer te geven van een heerser met de bijnaam “de Grote”.