Vanaf COP16 werd luid en duidelijk een boodschap gelanceerd over de strijd tegen woestijnvorming, die tot 12 december in Riyad (Saoedi-Arabië) gaande is: onze planeet droogt open steeds sneller.
Volgens een rapport van de UN Science Policy Interface – het VN-orgaan dat verantwoordelijk is voor het verstrekken van betrouwbare wetenschappelijke analyses aan politieke besluitvormers – 40% van het opkomende land is al geclassificeerd als droog. Een stijging ten opzichte van de 37,5% dertig jaar geleden, wat de trend naar steeds drogere klimatologische omstandigheden bevestigt. Terwijl aan het begin van de jaren negentig driekwart van het aardoppervlak al te maken had gehad met een verergering van de droogte, zijn deze verschijnselen vandaag de dag ze beïnvloeden een gebied van 4,3 miljoen vierkante kilometer meereen groter gebied dan Canada.
Deze transformatie heeft niet alleen betrekking op gebieden die traditioneel als ‘woestijn’ worden beschouwd: een van de meest verontrustende resultaten van het onderzoek is in feite de wijdverbreide verspreiding van droogte, zelfs in gematigde streken. Europaen met name het Middellandse Zeegebied, het is een van de meest kwetsbare regio’s. Bijna 96% van het continent vertoont een droger klimaat dan in voorgaande jaren.
Italiëmet zijn geografische ligging en zijn delicate waterbalans, staat nu voorop in deze kritieke kwestie. Zuidelijke en eilandregio’s, die al blootgesteld zijn aan langdurige perioden van droogte, kunnen in de toekomst te maken krijgen met permanente droogtescenario’s als mitigatie- en aanpassingsmaatregelen niet worden geïmplementeerd.
Droogte of totbelachelijkheid?
Het is belangrijk om onderscheid te maken tussen droogte en droogte. Droogte is een voorbijgaand fenomeenterwijl de droogte een stabiele en langdurige klimaatverandering weerspiegelt. Dit werd benadrukt door de uitvoerend secretaris van de UNCCD, Ibrahim Thiawwaarmee wordt onderstreept dat de droogte geen terugkeer naar de vorige toestand mogelijk maakt: zodra een gebied dor wordt, is omkeerbaarheid uiterst moeilijk. Er zijn veel oorzaken, maar de door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde is een van de belangrijkste boosdoeners. Stijgende temperaturen versnellen de verdamping, waardoor de beschikbaarheid van water in de bodem afneemt het bevorderen van de geleidelijke achteruitgang van ecosystemen.
“In tegenstelling tot droogtes en tijdelijke perioden met weinig regenval, vertegenwoordigt droogte een permanente en onverbiddelijke transformatie”, legt Thiaw uit. “De droogte is voorbij. Naarmate het klimaat in een gebied droger wordt, gaat het vermogen om terug te keren naar eerdere omstandigheden verloren. De drogere klimaten die nu uitgestrekte gebieden over de hele wereld treffen, zullen niet meer terugkeren naar wat ze waren, en deze verandering herdefinieert het leven op aarde.”
Laten we het een naam gevenmet betrekking tot
De impact van deze transformaties wordt weerspiegeld in tal van sectoren. De landbouw ondervindt in de eerste plaats de meest directe gevolgen. Volgens de UNCCD treft droogte nu al 40% van het bouwland. Schattingen voor de komende decennia spreken van aanzienlijke verliezen in de mondiale landbouwopbrengsten: er worden dalingen van miljoenen tonnen verwacht voor belangrijke gewassen als maïs, tarwe en rijst. In Afrika bijvoorbeeld de afname van de regenval en de daaruit voortvloeiende degradatie van de bodem tegen 2050 de maïsopbrengsten met 50% kunnen verminderen. De gevolgen zullen niet alleen voedselgerelateerd zijn, maar ook economisch: droogte kan een drastische impact hebben op het BBP van de getroffen landen, waardoor de voedselzekerheid, het inkomen van plattelandsgemeenschappen en de sociale stabiliteit worden ondermijnd.
Een drogere planeet betekent ook dat er minder water beschikbaar isEr wordt geschat dat tegen het einde van de eeuw meer dan tweederde van de opkomende landen minder watervoorraden zullen bevatten. Deze schaarste zou een reeks cascade-effecten kunnen veroorzaken, met gevolgen voor de gezondheid, een toename van ziekten die verband houden met ondervoeding en precaire sanitaire omstandigheden, en hele gemeenschappen ertoe aanzetten om naar meer gastvrije gebieden te migreren. In 2020 leefden 2,3 miljard mensen in droge gebieden, het dubbele van het aantal in 1990. De donkerste prognoses duiden op een verdere verdubbeling tegen 2100, met onvermijdelijke gevolgen voor de migratiestromen en geopolitieke spanningen.
COP16 over woestijnvorming heeft tot doel actie op de voorgrond te plaatsen. Het VN Science Policy Interface-rapport, besproken in Riyadh, biedt een soort ‘routekaart’: er zijn oplossingen, maar we moeten snel handelen. We moeten de monitoringsystemen versterken, de landbouwpraktijken verbeteren, investeren in waterefficiëntie en internationale samenwerking bevorderen. Het terugdringen van de uitstoot van broeikasgassen is een fundamentele stapevenals bescherming van ecosystemen die intact zijn gebleven, herstel de gedegradeerde En zorgen voor een duurzaam beheer van de watervoorraden.
“Decennia lang hebben wetenschappers van over de hele wereld dat gerapporteerd onze groeiende uitstoot van broeikasgassen zorgt voor de opwarming van de aarde. Nu waarschuwt een wetenschappelijk orgaan van de Verenigde Naties voor het eerst dat de verbranding van fossiele brandstoffen in een groot deel van de wereld ook permanente uitdroging veroorzaakt, met potentieel catastrofale gevolgen die de toegang tot water aantasten en mens en natuur nog dichter bij een rampzalige wending kunnen brengen. punten. Naarmate grote delen van de wereld droger worden, worden de gevolgen van nietsdoen steeds ernstiger en is aanpassing niet langer optioneel, maar absoluut noodzakelijk”, legde hij uit. Barron Orrhoofdwetenschapper van de UNCCD.