Eens toevluchtsoord voor walvissen en vissers, de San Ignacio Lagoon, gelegen in het biosfeerreservaat van El Vizcaíno (in het lagere Californië van het zuiden, een van de 31 federale staten van Mexico, in het noordwestelijke deel van het land) Ja Het werd getransformeerd in een vervalgebied, waarin de mangroven, natuurlijke voogden van de kusten, waren met pensioen, waardoor het dorp El Delgadito werd blootgesteld aan de stemmingen van de oceaan.
Gelukkig, waar de natuur naderde, viel de stevigheid van een man op: David Borbón, visser zonder academische titels maar vasthoudend persoon met een grote geest van observatie, vond een manier om leven te geven aan een ecosysteem dat verloren leek.
Een bedreigd paradijs
Toen Borbón in 1980 in El Delgadito aankwam, was het dorp een echte Eden. De zee was er in overvloed met vissen en schaaldieren, de kust was solide en beschermd door dichte mangroven, een aards paradijs dat helaas niet bestemd was om voor altijd te duren. Overmatige visserij- en extreme weersomstandigheden hebben in feite de balans veranderd, waardoor de aarde wordt geërodeerd en gehele bomen wordt gewist. Tussen 1990 en 2005 verloor de lagune meer dan 2500 hectare mangroven, waardoor lokale gemeenschappen zonder bescherming en middelen achterbleven.
De mangroven zijn buitengewone bomen (we hebben er al over gesproken in dit artikel) die de man onder meerdere aspecten kunnen helpen, en zonder hen riskeerde het ecosysteem van El Delgadito instorten.
De uitdaging van herbebossing
Bourbón wist dat het herstellen van de mangroven essentieel was, maar er was geen handleiding om het te doen. De eerste pogingen, volgens traditionele methoden die in andere regio’s van Mexico werden gebruikt, faalden. De planten groeiden in de kinderkamer maar stierven eenmaal getransplanteerd, omdat het semi -desertklimaat van El Delgadito te vijandig was voor standaardmethoden.
Waar wetenschap geen onmiddellijke antwoorden bood, vertrouwde Bourbón op observatie. Het ging uren door bij de resterende mangroven en bestudeerde hun gedrag. Hij begreep dat de sleutel direct zaaien was: het planten van de zaden in hun natuurlijke omgeving, met respect voor de ritmes van de lagune. Met de steun van zijn vrouw Ana María Peralta en dochter verfijnde hij de methode en slaagde hij erin om concrete resultaten te verkrijgen.
Een succes buiten alle verwachtingen
Een studie die in Nature in 2018 werd gepubliceerd, bevestigde de effectiviteit van de Borbón -methode: in drie jaar waren 30.000 nieuwe mangroven geplant met een overlevingskans van meer dan 90%. Tegenwoordig heeft het project meer dan 1,8 miljoen bomen geplant en El Delgadito transformeert in een herbebossingsmodel voor heel Mexico.
Marco Antonio Gonzalez Viscarra, directeur van het biosfeerreservaat van El Vizcaíno, erkende het belang van het project: “Hij droeg bij aan de beperking van klimaatverandering en de bescherming van de gemeenschap”. Hoewel het reservaat enige financiering heeft verstrekt, blijft het hart van het project het onvermoeibare werk van lokale vissers.
Sirenes in mangroves
Er was eens de vissers mangroves als een obstakel: met elkaar verweven wortels, ongemakkelijke takken, een belemmering voor boten. Dankzij de vastberadenheid van Bourbón begrepen ze vandaag hun grote waarde en de transformatie was niet alleen van een milieu, maar cultureel type.
Bourbon maakt graag grapjes over zijn obsessie met mangroven.
“Mijn vrouw zegt dat ik een minnaar heb, dat ik de nachten passeer met de sirenes in de mangroven,” zegt hij lachend. De waarheid is dat hij zijn leven aan deze planten wijdde en ze met bijna obsessieve aandacht bestudeerde.
Het geheim van zijn succes? Geen magie, alleen groot respect voor de natuur. ‘Als je haar probeert te dwingen, faal je dan. Je moet ernaar luisteren, observeren en aanpassen, ”legt hij uit. Zijn methodologie, gebaseerd op directe ervaring, heeft de wereld laten zien dat herstel van het milieu niet altijd een exacte wetenschap is, maar een kunst die gevoeligheid en toewijding vereist.
Een toekomst geworteld in de natuur
Tegenwoordig is El Delgadito niet langer alleen een vissersdorp, maar een symbool van weerstand en ecologische innovatie. De gemeenschap heeft aangetoond dat, met geduld en toewijding, de schade veroorzaakt door de mens en het klimaat kan worden omgekeerd.
Het project van Bourbón is een geschiedenis van milieu -succes, een voorbeeld van hoe de beste oplossingen vaak voortkomen uit directe observatie en liefde voor hun territorium. En wie weet, misschien ook door te luisteren naar een sirene verborgen tussen de mangroven.
