Mogelijk bevindt zich onder Hawaï een gigantische goudmijn, een reservaat dat zo groot is dat het alleen al het goud overtreft dat ooit in de geschiedenis van de mensheid is gedolven. Dit wordt ondersteund door een groep onderzoekers van de Universiteit van Göttingen, die onlangs sporen van ruthenium in Hawaiiaans vulkanisch gesteente hebben ontdekt: een element dat op geologisch niveau nauw verbonden is met de aanwezigheid van goud. En als de theorie wordt bevestigd, zou het een van de meest verontrustende ontdekkingen zijn die ooit zijn gedaan vanuit mineraal, milieu- en zelfs sociaal-economisch oogpunt.
Hoewel de hoofdpersoon van de ontdekking blijkbaar ruthenium is, is goud het echte element dat in het middelpunt van de belangstelling staat. In feite zijn goud en ruthenium niet alleen edelmetalen: het zijn ook geologische broers, vaak aanwezig in dezelfde mijnbouwomgevingen. En het is geen toeval. Beide vormen zich diep van binnen en stijgen langzaam op door de rotsen van de aardmantel.
Duitse onderzoekers hebben aanzienlijke hoeveelheden ruthenium en wolfraam ontdekt in de basaltrotsen van Hawaï, materialen die er niet in dergelijke concentraties zouden moeten zijn… als ze niet rechtstreeks uit de kern van de planeet waren gekomen, waar het grootste deel van het goud op aarde zou zijn opgeslagen. Het is een schokkend feit, omdat het suggereert dat onder de oppervlakte van deze vulkanische eilanden een eindeloze goudafzetting verborgen kan zijn, nog steeds intact en nog steeds ontoegankelijk.
Een van de belangrijkste aanwijzingen is dat deze rotsen niet alleen tot de aardkorst behoren, maar afkomstig zijn uit diepere delen van de aardmantel, waar de fusie van materialen gedurende geologische tijdperken indrukwekkende hoeveelheden edele metalen heeft getransporteerd.
Er zit genoeg goud in de kern om de aarde te bedekken
De gegevens die uit de onderzoeken naar voren komen zijn verrassend: volgens schattingen bevindt 99,99% van het goud van onze planeet zich nog steeds in de kern, ver onder de aardkorst. Er zou genoeg goud zijn om elke centimeter van het aardoppervlak te bedekken met een laag van 46 centimeter dik. Maar deze immense rijkdom blijft, althans voorlopig, louter theoretisch.
Extractie is zelfs in de verste verte niet mogelijk met de huidige technologieën. Het zal miljoenen jaren duren voordat dat goud langzaam naar de oppervlakte komt, waardoor het toegankelijk wordt voor de mens. En zelfs dan zullen we nog tientallen jaren moeten wachten tussen de ontdekking van de afzetting en het begin van eventuele winningsactiviteiten.
Een welsprekend voorbeeld is dat van de Bushveld-afzetting in Zuid-Afrika, ontdekt aan het einde van de negentiende eeuw, maar pas veel later daadwerkelijk geëxploiteerd. Goudbronnen hebben, zoals we weten, een geologische en geen menselijke tijd. En net zoals onze generatie de vruchten heeft geplukt van ontdekkingen die millennia geleden zijn gedaan, zal deze nieuwe potentiële afzetting naar alle waarschijnlijkheid ook een erfenis zijn voor degenen die na ons komen.
Een metaal dat zijn waarde zou kunnen verliezen?
Als we ooit toegang zouden krijgen tot deze diepe goudreserves, zou de wereld radicaal veranderen. Goud, tot nu toe een symbool van macht, rijkdom en zeldzaamheid, zou net zo gewoon kunnen worden als ijzer. Dus wat zou er gebeuren met het gebruik ervan, de waarde en het symbolische gewicht ervan?
De beschikbaarheid van goud in industriële hoeveelheden zou de mondiale economische balans kunnen veranderen, nieuwe milieuproblemen kunnen creëren die verband houden met de winning en zelfs onze culturele relatie met het concept van ‘kostbaar’ kunnen veranderen.
Voorlopig blijft het echter slechts een vage mogelijkheid. Een ontdekking die ons uitnodigt om na te denken over hoe weinig we weten over onze planeet, en hoe vaak echte rijkdom niet ligt in wat we onmiddellijk kunnen exploiteren, maar in datgene waarop we leren wachten.
Wil je ons nieuws niet missen?
Mogelijk bent u ook geïnteresseerd in:
