De redenen waarom PFAS een afname van de vruchtbaarheid veroorzaken zijn ontdekt: ze binden zich aan een sperma-eiwit, veranderen de structuur ervan en voorkomen dat het zich bindt aan zijn homoloog in de eicel.
Zij zouden zich aan een specificatie binden eiwit op het membraan van de spermatozoön, de zogenaamdeIzumo-1“, waardoor de structuur ervan wordt gewijzigd en de binding met zijn tegenhanger op het eicelmembraan, het eiwit, wordt voorkomen”Juno”: reden waarom PFAS de vruchtbaarheid zou verminderen.
Dit is het resultaat van experimenteel onderzoek uitgevoerd door professor Carlo Foresta, voorzitter van de Foresta ETS Foundation, in samenwerking met professor Alberto Ferlin van de afdeling Geneeskunde van de Universiteit van Padua en professor Diego Guidolin van de afdeling Neurowetenschappen.
“Izumo-1” en “Juno”, leggen de wetenschappers uit, zijn twee eiwitten essentieel in het bevruchtingsprocesomdat ze fungeren als een brug tussen herkenning en fusie tussen het sperma en de eicel. Als ze ontbreken, loopt het voortplantingsproces in de war.
Hun interactie is namelijk cruciaal om te garanderen dat een sperma een eicel kan bevruchten: na ontmoeting en binding versmelten de membranen van het sperma en de eicel, waardoor de spermakern de eicel kan binnendringen en dus daadwerkelijke bevruchting kan plaatsvinden.
De verkregen resultaten zijn van fundamenteel belang voor het begrijpen van het mechanisme dat leidt tot onvruchtbaarheid in populaties die zijn blootgesteld aan PFA – zegt Carlo Foresta. Na onderzoek dat verschillende veranderingen in de spermatozoa aan het licht had gebracht, kunnen we met dit laatste stuk begrijpen hoe deze stoffen niet alleen in staat zijn het aantal spermatozoa te verminderen en zich eraan te binden, waardoor hun beweeglijkheid wordt verminderd, maar zelfs als een spermatozoa in staat zou zijn om om de eicel toch te bereiken, op natuurlijke wijze of via in-vitrofertilisatietechnieken, zou het vermogen om deze te bevruchten nog steeds aanzienlijk verminderd zijn als gevolg van de binding van PFAS aan dit fundamentele eiwit.
De afgelopen jaren is de aandacht voor PFAS sterk toegenomen. Het is geen toeval dat deze uitspraken worden gedaan voor altijd chemicaliëndeze chemische verbindingen staan bekend (en worden gebruikt) om hun bestendigheid tegen water, vet en vlekken, maar nu ook en vooral om hun vermogen om te overleven in de omgeving en in het menselijk lichaam zonder te vernederen. PFAS hopen zich zowel in het water als in de bodem op en kunnen ons lichaam binnendringen via de consumptie van besmet voedsel of contact met behandelde voorwerpen.
Er is al veel onderzoek waaruit blijkt dat blootstelling aan deze verbindingen kan hebben ernstige gevolgen voor de gezondheidwaaronder een verhoogd risico op leverziekte en problemen met het immuunsysteem. Nu voegt deze laatste Italiaanse studie nog een stukje toe.
