De finishlijn ingesteld doorParijse Overeenkomst in 2015 – Bevat de toename van de wereldwijde temperaturen Binnen 1,5 ° C In vergelijking met pre -industriële niveaus – wordt het door velen beschouwd als een onoverkomelijke drempel. Maar een recent onderzoek uitgevoerd door een internationaal team van onderzoekers van de Universiteit van Durham, Bristol, Wisconsin-Madison en Massachusetts AmhersT vernietigt dit geloof: 1,5 ° C is al te veel om de ijskappen van Groenland en Antarctica te redden.
Volgens gegevens verzameld en gepubliceerd in het tijdschrift Natuurcommunicatie aarde en omgevingde huidige verwarming (+1,2 ° C) veroorzaakt al het verlies van ongeveer 370 miljard ton ijs per jaar, een verviervoudigd cijfer vergeleken met de 90s. De poolkappen, indien volledig samengevoegd, kunnen de zeespiegel van bijna 65 meter verhogen. Ook zou de insluitingsscenario’s bij +1,5 ° C leiden tot een toename van het mariene niveau van enkele meters in de volgende eeuwen.
De effecten zouden tot een miljard mensen zijn in kustgebieden onder de 10 meter boven zeeniveau en 230 miljoen, zelfs binnen een enkele meter. Veel van deze gemeenschappen zijn te vinden op kleine eilanden of in dichtbevolkte delta, waar de strijd tegen erosie en stormen al een dagelijkse strijd is.
De studie lanceert een duidelijke boodschap: om ijskappen in evenwicht te houden en een langdurige klimatologische catastrofe te voorkomen, opwarming van de aarde moet onder 1 ° C worden opgenomenof zelfs hieronder. Een niveau dat toevallig samenvalt, met de waarden die in het begin van de jaren 90 werden geregistreerd, toen de doppen in relatief evenwicht waren en de atmosferische concentratie van CO₂ was ongeveer 350 ppm (delen per miljoen), tegen de huidige 424 ppm.
Het grootste risico? Onomkeerbaarheid. Zelfs als je de planeet in de toekomst zou kunnen koelen, zouden sommige verliezen permanent zijn: “Het zou eeuwen, zo niet millennia, duren om het verloren ijs te reconstrueren”, leest de studie. En als sommige instabiliteitsmechanismen – zoals de ineenstorting van de zee -ijskliffen of de versnelde terugtocht van de doppen in gebieden onder zeeniveau – activeren, kan het proces oncontroleerbaar worden.
De onderzoekers waarschuwen dat het verhogen van de zeespiegel boven 10 mm per jaar al tegen 2100 zou kunnen plaatsvinden, waardoor het moeilijk is voor de implementatie van aanpassingsmaatregelen die lange voorbereidingstijden, kustinfrastructuren, watervoorraden en wereldwijde voedselveiligheid vereisen, op de proef zouden zijn gesteld.
De wetenschap spreekt daarom duidelijk en doet het sterk: het is niet langer tijd om genoegen te nemen met “ambitieuze” maar onvoldoende grenzen. Een nieuwe klimatologische ambitie is nodig, gebaseerd op het principe van voorzorg en de realiteit van de gegevens. De boodschap aan de staten die zullen deelnemen aan de volgende internationale onderhandelingen is ondubbelzinnig: alleen door de uitstoot snel te verminderen en te richten op een opwarming van de aarde lager dan de huidige, kun je echt het ergste vermijden.
